جهان به قدرت واژه زنده است. این جمله سر در خانه زهراست. اما من امروز بی واژه‌ترینم. واژه‌ها در سکوت

پرنده‌ای را می‌بینی. روی زمین با پرش‌های کوچک این سو و آن سو می‌رود. و تو آرزو می‌کنی کاش درختی

اندیشه‌ای وسواس‌گون به سراغم آمد در یک صبح زود بی‌خبر آمد دریای اندیشه عمیق بود شنا کردن در دریا را

شب بود. شبی در پاییز شب عجیبی بود دروازه‌های تحقیر گشوده شد آتش فشان خاموش غم‌، فوران کرد گدازه‌های اشک