در یک مهارت متخصص شوید.

سعی کنید حداقل در یک مهارت کاملا حرفه ای باشید، این مساله خیلی مهم است. چرا که موجب افزایش اعتماد به نفستان می شود.

اگر به دنبال یاد گیری همه مهارت ها بروید و از هر کدام میزان کمی را یاد گرفته باشید، نمی توانید به خودتان اعتماد کنید و اگر کسی از شما پروژه مهمی را در رابطه با مهارتی که آموخته اید بخواهد، هزار و یک بهانه می آورید که آن را انجام ندهید.

زمانی که از دانشگاه فارغ التحصیل شده بودم، اکثر دوستانم برای یادگیری یک زبان تخصصی به آموزشگاه های خصوصی مراجعه کردند، اما من فکر می کردم بایستی طبق چیزی که بازار کار از من می خواهد به چندین زبان مسلط باشم. نتیجه این شد که من تنها شمه ای از هر زبان را می دانستم و به هیچ زبانی تسلط کافی نداشتم. بنابراین هیچ وقت هیچ فرمی را برای کار در رشته تخصصی ام پر نکردم و به سراغ کارهای دیگر رفتم.

متاسفانه این سبک و سیاق تا مدت ها با من بود و باعث شده بود که اعتماد به نفس خیلی پایینی داشته باشم. مخصوصا که می دیدم دوستان هم دوره ای من مرتب در حال پیشرفت کردن هستند و من هنوز در ابتدای راه مانده ام. البته تخصص در کار بوجود می آید. اگر به کاری علاقه دارید و تا حدودی به فوت و فن ان آشنا هستید، شروع به کار کنید. بقیه تخصصتان را در مسیر یاد می گیرید و یادتان باشد که دریای علم نامتناهی است و هیچ وقت نمی توانید همه فوت و فن یک کار را یاد بگیرید. اگر به امید یادگیری همه چیز در باره یک تخصص بمانید و بعد وارد بازار کار شوید، مطمئنا هیچ وقت دست به عمل نمی زنید. زمانی که در حین انجام کار شکست نخورید، متوجه نقاط ضعف و ایرادات خودتان نمی شوید. اما بازهم می گویم لزومی ندارد، همه کاره هیچ کاره شوید. تنها به سراغ یک رشته بروید و از فوت و فن و رازهای همان یک رشته آگاه شوید.

بنابراین بهیچ وجه این مساله را سرسری نگیرید. اگر به خیاطی علاقه دارید، سعی کنید بهترین خیاط باشید و به خیاط خوب بودن اکتفا نکنید. اگر آشپز هستید، سعی کنید به حد کمال این حرفه دست یابید. شاید فکر کنید که من شما را به کمال گرایی تشویق می کنم، نه این طور نیست. من نمی خواهم شما یک کمال گرا در تمام امور باشید که هیچ وقت از خودتان راضی نباشید. بلکه می خواهم تمام تلاشتان را بکنید که در یک رشته یا یک مهارت تخصص کافی داشته باشید طوری که خودتان راضی باشید.

زمانی که بعد از تلف کردن عمرم در مسیرهای طولانی چند شاخه گرایی به مسیری پا گذاشتم که از کودکی در آرزویش بودم، بازهم جلوه های رنگارنگی در مسیرم وجود داشت که مرا به سمت خود می کشاند. یکی از دوستانم خیاط بود و هرچیزی را که دوست داشت برای خودش می دوخت. دوست دیگرم شیرینی پزی حرفه ای بود و هر موقع که دلش می خواست، برای خودش شیرینی های جادویی درست می کرد و… چندین بار وسوسه شده بودم که به سراغ یادگیری این مهارت ها هم بروم. اما می دانستم اگر به سراغ هر کدامشان بروم، از هدف اصلی ام باز می مانم و در مسیر خودم ماندم.

نوشته شده توسط لیلا علی قلی زاده

هم دانش آموز و هم معلم باشید

وقتی قرار است، مفهومی را تنها برای استفاده شخصی یاد بگیرید، اگر بخشی از مطلب را هم متوجه نشدید، اهمیت چندانی ندارد و خیلی راحت از آن مفهوم رد می شوید. اما اگه قرار باشد همان مطلب را به دیگری انتقال بدهید، باتمام وجود سر کلاس درس حاضر می شوید و هر مفهومی را که به خوبی یاد نگرفته اید، را می پرسید و به حدی آن را بالا و پایین می کنید تا به تمام زیر و بم آن آشنا شوید تا خوب ملکه ذهنتان بشود.

فکر نمی کنم هیچ کسی خوشش بیاید، که شاگردش سوال ساده ای را بپرسد و او بلد نباشد. وقتی درک عمیق صورت نگیرد، این مشکلات به وفور بوجود می آید. باید مطالب را طوری باد بگیرید که اگر قرار باشد آن را به کسی آموزش دهید، چیزی را از قلم نیندازید. شاید شما اصلا دلتان نخواهد که مطلب را به دیگری یاد بدهید. اما باید بدانید که یاد دادن نه تنها چیزی از شما کم نمی کند، بلکه به دانشتان افزوده می کند. سوالی پرسیده می شود، جوابش را نمی دانید و به دنبال جواب، منابع مختلف را بررسی می کنید. درنهایت این شما هستید که سود می کنید.

بنابراین برای اینکه یادگیرنده خوبی باشید، بایستی یاددهنده خوبی هم باشید. مشکل اساسی که ما در امر یادگیری با آن دست و پنجه نرم می کنیم، این است که ما متوجه هستیم که یک جای کارمان می لنگد اما تلاشی برای برطرف کردن آن نکرده ایم. درواقع این طور نیست که هیچ مهارتی را بلد نباشیم و به دنبال یادگیری مهارتی نرفته باشیم، مشکل اصلی این است که آن مهارت را به حدکافی خوب یاد نگرفته ایم.

در یادگیری فروتن باشید.

حضرت علی(ع)  می فرماید: هرکس به من کلمه ای آموخت مرا بنده خود ساخت. این کلام از مولای مان اوج فروتنی و تواضع را در موضع یادگیری نشان می دهد. این کلام از فردی نقل شده است که خودش دریای دانش بوده است اما بازهم در برابر یادگیری فروتنی نشان می داده است. این سخن نشان دهنده این است که بایستی در برابر یادگیری از خود تواضع نشان بدهیم.

در طول سال های تدریسم شاگردانی داشتم که به محض یادگیری مطلبی چنان به خودشان غرّه می شدند که دیگر خدا را هم بنده نبودند و مرتب به دنبال پیدا کردن نقطه ضعف یا اشتباهی در نحوه تدریس من بودند و دیگر به مطالب بعدی که درس می دادم توجهی نمی کردند. متاسفانه این افراد به دلیل غرورشان تمام مطالب را درک نمی کردند و خیلی زود دست از تلاش برای یادگیری به بهانه اینکه همه چیز را یاد گرفته اند می کشیدند.

در صورتی که دریای علم نامتنهای است و حتی فردی که آموزش هم می دهد بایستی مرتب در حال یادگیری باشد. در هر سطحی از دانش هم که باشیم ، همیشه افرادی وجود دارند که سطح دانش شان به مراتب از سطح دانش ما بیشتر است و اگر جویای علم هستیم بایستی تواضع و فروتنی را پیشه کنیم. حتی گاهی فردی در سطحی پایین تر هم مطلبی برای آموختن به ما دارد. در یادگیری نباید توجه کنیم که چه کسی آن را می گوید بلکه باید به مفهوم و مطلبی که یاد می دهد، اهمیت بدهیم.

خوب که به گذشته نگاه می کنم،  در دوره ای  یادگیری ام متوقف شده بود و دیگر چیزی را نمی توانستم یاد بگیرم. در آن دوره، منیت وجودم را فرا گرفته بود. گویا خواندن یک کتاب مرا عالم دهر کرده بود و به زعم خود، همه چیز را می دانستم و با استدلال به آن کتاب که بخش کوچکی از دریای علم بود می خواستم با مغز حقیرم همه چیز را حل و فصل کنم. بعدها که به تدریس پرداختم متوجه شدم شاگردانی که هیچ فروتنی ندارند دریچه های ذهنیشان را به روی علم و دانش می بندند و قادر نیستند مطالبی را که به آنها آموزش می دهم یاد بگیرند. یکی از شاگردانم ساعت ها سر کلاس می نشست و به چشم های من خیره می شد و طوری رفتار می کرد که انگار همه چیز را می داند. زمانی که مطلب تازه ای  را آموزش می دادم، فقط سرش را تکان می داد، اما درست همان موقع اگر سوالی از او می پرسیدم، نمی توانست بهیچ وجه جواب بدهد و جالب این بود که اگر مواخذه اش می کردم کلا از کلاس آمدن هم صرفنظر می کرد و من مجبور بودم به خاطر سیستم مدیریتی اشتباهمان بدون هیچ مواخذه ای او را در کلاس تحمل کنم. خود مربی هم باید فروتن باشد و اگر چیزی را نمی داند از کسانی که می دانند بپرسد، اما متاسفانه ما این فروتنی را نیاموخته ایم و احساس می کنیم پرسیدن سوال باعث می شود که ضعیف به نظر برسیم و سعی می کنیم طوری رفتار کنیم که انگار همه چیز را می دانیم.

متاسفانه این سناریو مرتب تکرار می شود و من شاگردانی دارم که وقتی خطایشان را گوشزد می کنم از کوره در می روند و اذعان می کنند که همه چیز را می دانند و من زیادی یک مطلب را یادآوری می کنم. با کلمه می دانم دریچه های یادگیری بسته می شوند و ما هیچ وقت قادر نخواهیم بود که به دنبال یادگیری علوم جدید برویم. سقراط در این باره می گوید:«من عاقل هستم نه به این خاطر که همه چیز را می دانم بلکه به این خاطر که می دانم که نمی دانم».

شاید این مساله ریشه در ضعف تربیتی ما دارد. امروزه چنان به فرزندان اهمیت داده می شود و طوری از انها تعریف می شود که اعتماد به نفس های کاذبی پیدا می کنند و به خودشان چنان مغرور می شوند که دیگر ارزش هایی مثل فروتنی و تواضع در برابر معلم را فراموش می کنند. مطلب دیگر این است که آموزش رایگان و همه گیر باعث شده که برخی فکر کنند که چندان مهم هم نیست. اما در گذشته علم آموزی به خاطر اینکه در دسترس همگان نبود، از اهمیت بالایی برخوردار بود و شاگرد خود را موظف می دانست به تواضع نسبت به استاد و مطلبی که یاد می دهد و همین امر باعث می شد که یادگیریش عمق بیشتری داشته باشد.

نوشته شده توسط لیلا علی قلی زاده

کلمه می دانم را فراموش کنید

سال ها پیش، در نوجوانی، به چند نفر به طور خصوصی درس می دادم. قرارمان  بر این بود که چند مبحث ریاضی را که کمی در آن تسلط داشتم به آنها آموزش دهم. یکی از شاگردان به شدت در کلاس درس مطیع و آرام به نظر می رسید و هربار که درباره نحوه و کیفیت یادگیری اش از او سوال می پرسیدم،او جواب میداد بله می دانم. من بر اساس گفته او به سادگی از آن مطلب، با توجه به اینکه تجربه اول تدریسم بود، عبور می کردم. اما شاگرد دیگر مرتب سوال می پرسید تا اندازه ای که من را کلافه کرده بود و من مجبور بودم یک مطلب را چندین بار آموزش دهم. در پایان شاگرد دوم نمرات خوبی در امتحان ریاضی کسب کرد اما شاگرد اول متاسفانه تنها نمره قبولی را آورد.

کلمه می دانم تمام چاکراه های یادگیری را می بندد. شما برای چیزی که می دانید هیچ تلاشی نمی کنید که آن را عمیقا یاد بگیرید. اما اگر به مطلبی که می دانید، طوری نگاه کنید که انگار هیچ نمی دانید و برای بار اول است که آن را می شنوید، با دقت بیشتری به مطلب گوش می دهید و ممکن است چیزهایی را متوجه بشوید که قبلا نمی دانستید. در واقع یادگیریتان عمیق تر می شود.

برای یادگرفتن مطلب، اشتیاق یک کودک را داشته باشید و با عمق وجودتان راجع به چرایی و چگونگی سوال بپرسید تا یادگیریتان عمیق شود. خودتان را با کلمه می دانم و بلدم گول نزنید. درست در لحظه ای که فکر می کنید، بلد هستید، اگر مطلبی را کمی بپیچانند و از شما بپرسند، از جواب دادن به آن در می مانید.

نوشته شده توسط لیلا علی قلی زاده

مهارت های مدیریت بحران را یاد بگیرید.

زندگی شبیه به جاده ای است که گاهی شیب آن ملایم می شود و گاهی پر از فراز و نشیب های سخت و طاقت فرسا.

راننده ی تازه کار نمی تواند به سادگی در جاده های کوهستانی رانندگی کند، اما راننده ی ماهر می داند که باید با چه سرعتی حرکت کند  و چطور ماشین را در جاده های کوهستانی کنترل کند، که سفری امن و بی خطر داشته باشد. مدیریت بحران هم یک مهارت است که باید آموخته شود. افراد نازپرورده، مدیریت بحران را بلد نیستند و با کوچکترین سختی از پا در می آیند و به سراغ مصرف آرام بخش هایی مثل الکل و مواد مخدر می روند. اما کسی که شکست های زیادی داشته است و بعد از هر شکست به راهش ادامه داده باشد، به راحتی از پس شکست های دیگر بر می آید.

مدیریت بحران را یاد بگیرید

برای اینکه بتوانید از پس مشکلات برآیید بایستی آماده باشید. قرار نیست زندگی همیشه بر وفق مرادتان باشد. باید خودتان را برای سختی ها آماده کنید.

چند وقت پیش یکی از اقواممان که نقش کلیدی در خانواده داشت به دلیل شیوع ویروس مرگ بار کرونا فوت کرد. این فرد تمام مسئولیت خانواده را به دوش کشیده بود و به افراد خانواده اش اجازه نداده بود تا در کارها به او یاری برسانند و در واقع خانواده اش بعد از فوت او تقریبا فلج شده بودند و نمی دانستند چطور می توانند از پس مشکلات زندگیشان برآیند. همه ما نگران این بودیم که آنها چطور می توانند بحران پیش آمده را مدیریت کنند. اطرافیان تا مدتی می توانستند به آنها کمک کنند و این مساعدت و یاریشان قرار نبود همیشگی باشد. متاسفانه مرگ یک نفر چنان زندگیشان را مختل کرد که همه خانواده شان از هم پاشید. ما تا جایی که می توانستیم به انها کمک کردیم تا دوباره سرپا شوند. اما تا زمانی که فرد، تصمیم نگیرد که به خودش کمک کند، کمک های دیگران چاره ساز او نیست.

زمانی که ماشینم دزدیده شد، تنها یکی دو روز با بحران دست و پنجه نرم می کردم و بعد به طور کل فراموشش کردم. به محض اینکه ذهنم تمام و کمال از مساله دزدیده شدن ماشین کناره گرفت و کارهای جدیدی را شروع کردم، ماشینم پیدا شد.

ما نمی دانیم که خداوند در پس هر سختی چه رحمتی را برایمان قرار داده است. اما باید پذیرای مشکلاتی که برایمان پیش می آید باشیم تا بتوانیم به سلامت از آنها عبور کنیم. هر سختی درسی در خود دارد که قطعا باعث رشد و توسعه فرد می شود.

سال ها پیش، پا در مسیری گذاشتم که سختی و مشکلات زیادی را برایم رقم زد. دچار رخوت شده بودم و نسبت به خود احساس بدی داشتم. در جایی میانه راه گم شدهب ودم و قادر نبودم که مقصدم را پیدا کنم. اما بالاخره توانستم مسیرم را عوض کنم و از مسیر دیگری برای رسیدن به مقصد استفاده کنم. مدتی بعد دچار حس ویران گر خود سرزنشی شده بودم. مدت ها طول کشید تا بتوانم آن حس را مدیریت کنم و بر بحران های ناشی از خود تخریبی کنترل پیدا کنم. اما درست از ان زمان که توانستم بحران هایم را مدیریت کنم. احساس رضایت و ارزش پیدا شد و مرا در رسیدن به نقطه موفقیت بعدی یاری رساند.

نوشته شده توسط لیلا علی قلی زاده

مهارت های سخن وری را یاد بگیرید.

سخن وری

یادگیری مهارت هایی که به طور مستقیم و غیر مستقیم، روی کار و حرفه شما تاثیر می گذارد، نقش بسزایی در رشد شما دارد.

یکی از این مهارت ها فارغ از اینکه حرفه شما چه باشد مهارت سخن وری است. یک رهبر، مدیر، فروشنده، معلم، تولید کننده یا حتی یک کارمند ساده خدماتی، همه و همه به این مهارت احتیاج دارند تا بتوانند با استفاده از این مهارت برنامه ها و کار خود را به نحو احسنت و رضایت بخش ارائه کنند.

یک محصول هرچقدر هم که خوب باشد، وقتی فروشنده نتواند آن را به خوبی ارائه کند، اصلا دیده نمی شود و سال ها در قفسه فروشگاه ها خاک می خورد. یا یک معلم هرچقدر هم دانش خوبی داشته باشد اما نتواند مطالب را به نحو احسنت ارائه بدهد، دانش آموزان بی علاقه و بی انگیزه ای خواهد داشت. توجه کنید که برای یادگیری این مهارت تکنیک های زیادی وجود دارد و من قصد آموزش تکنیک ها را به شما ندارم. هرکسی که تمایل به یادگیری مهارت داشته باشد به سراغش می رود و من صرفا اینجا راهی را که موجب بهبود و کیفیت زندگیم شد، به شما نشان می دهم.

اما به یاد داشته باشید که یکی از مهارت های سیزده گانه اسکات آدامز که باعث می شود، شما به شخصیت پولسازی تبدیل شوید، داشتن مهارت سخن وری است.

نوشته شده توسط لیلا علی قلی زاده