نقاب‌های ما

امروز در مسیر پیاده‌روی کافه‌ای را دیدم. عطر گرم و تلخ قهوه‌ تمام محوطه را پر کرده بود. به کافه رفتم. هیچ کسی در کافه نبود. یک صندلی که رو به خیابان بود را انتخاب کردم و یک فنجان قهوه‌ی ترک غلیظ سفارش دادم و در حالی که منتظر بودم کتاب دختر گمشده را باز کردم و شروع به خواندن صفحاتی کردم که نتوانسته بودم تمام کنم. آیا نیک می‌تواند ایمی را فریب دهد و به خانه باز گرداند؟

البته تمام پاراگراف بالا دروغ بود. من کافه را دیدم، ولی تازه کرکره‌اش را بالا زده بود و محال بود صبح زود و تنهایی به کافه بروم. اگر دخترم اینجا بود می‌گفت: «مامان تو کی تنهایی  کافه رفتی؟ من رو نبردی؟»

از تنهایی به کافه رفتن بیزارم، ولی شاید بخواهم در شبکه‌های اجتماعی چنین چیزی بنویسم. خیلی‌ها این کار را می‌کنند. نقابی به چهره می‌زنند و دیگران که حواسشان به نقاب‌ها نیست، ناخودآگاه حسرت زندگی‌شان را می‌خورند.

ولی واقعیت این است که

امروز در مسیر پیاده‌روی، وقتی با تمام وجودم مولکول‌های هوا را به ریه‌هایم کشیدم، همراه با گرده‌ی گل‌ها عطر داغ نان هم مشامم را نوازش داد. سرم را چرخاندم و نانوایی لواشی را دیدم. اگر دختر بود محال بود اجازه بدهد که از جلوی نانوایی بدون خرید نان تازه بگذرم. فکر کردم که دیروز نان خریده‌ام و می‌توانم امروز هم آن را گرم کنم. پس بی‌اعتنا از کنارش گذاشتم. چون باید فوری به خانه برمی‌گشتم و گلو و صورتم را از گرده‌های آلرژی‌زا پاک می‌کردم.

اکثر ادم‌ها یک وجه اجتماعی دارند و یک وجه که در زندگی شخص‌شان پیش والدین، خواهر و برادر، همسر یا دوستان صمیمی‌شان فاش می‌شود.
وجوه اجتماعی افراد اغلب بی عیب و نقص است و وجوه شخصی‌شان پر از نقطه ضعف‌های آشکار.
کمتر کسی پیدا می‌شود که دوست داشته باشد در اجتماع کسی از نقاط ضعفش مطلع شود.
وقتی کسی به ما اعتماد می‌کند و نسخه‌ی ناقصش را پیش ما نشان می‌دهد
خبیثانه‌ترین کار این است که برای نشان دادن برتری‌مان بخواهیم نقاط ضعفش را در اجتماع آشکار کنیم و اینگونه وجه‌ی اجتماعی او را نابود کنیم.