قطعه نویسی بر اساس موسیقی شماره ۵ بتهوون

به هیچ چیز و هیچ کس فکر مکن. بگذار حجم افکارت خالی بماند. من به تمام این حجم احتیاج دارم. من برای بودن به حجم تنهایی افکار تو احتیاج دارم. بگذار تنهایی‌ات به وسعت تمام دنیایت شود. بگذار این تنهایی تو را در خود غرق کند. بگذار این تنهایی تا ابدیت ادامه پیدا کند. ابدیت افسانه نیست. ابدیت در وجود خود توست. جهان در درون خود توست، ولی تو این جهان ابدی را خالی بگذار. من به تمام این جهان برای ظهور نیاز دارم. من باید در تک‌تک سلول‌های وجودت، در تک‌تک اتم‌هایی که دیده نمی‌شوند، ظهور پیدا کنم. این جهان دیدنی برای من کم است. من جهان نادیدنی را می‌خواهم. من برای ظهور باید تک‌تک جهان‌های درونت را به تسخیر درآورم. به هیچ چیز و هیچ کسی فکر نکن. بگذار تمام جهانت خالی از سکنه باشد. من می‌خواهم در جهان خالی از سکنه‌ی تو حکمفرمایی کنم.

به هیچ کسی فکر نکن. من برای بودن به همه‌ی وجودت احتیاج دارم.

وقتی خالی شدی، وقتی حجم تنهایی‌ات به اندازه‌ی ابدیت طول کشید، آنگاه من می‌آیم. پیچیده در نور به سمتت خواهم آمد. جهانت را پر از نور می‌کنم. تنهایی‌ات را پایان می‌بخشم. من تمام هستی‌ات می‌شوم. دیگر به هیچ چیزی احتیاج نخواهی داشت. دیگر برای بودن، برای رهایی به افسانه‌ها و اساطیر احتیاجی نخواهی داشت. من تمام آن چیزی می‌شوم که در حجم تنهایی خود به دنبالش بودی. پس به هیچ چیز و هیچ کس فکر نکن و تنها به انتظار من بمان. من برای ظهور به تمام تنهایی‌ات احتیاج دارم. من تو را غرق نور خواهم کرد به شرط آنکه تنهایی‌ات را برای من باقی بگذاری. این تنها چیزی است که از تو می‌خواهم. به هیچ چیز و هیچ کس فکر نکن و تنها به انتظار من بمان. من تو را غرقه در نور خواهم کرد. شب تاریکت را خواهم گرفت و به جایش روز را در دستانت خواهم گذاشت. روزی که هیچ انتهایی ندارد. پس به هیچ چیز فکر نکن و تنها در انتظار من بمان.