اخبار بد را منتشر نکنید.

جهان امروز به‌واسطه شبکه‌های مجازی و صفحات گسترده وب، به‌طور فزاینده‌ای در معرض بمباران خبری قرارگرفته است. متأسفانه این روزها، اخبار بد بیشتر از اخبار خوب به گوش می‌رسد. در دوره‌ای هستیم که مردم برای پخش اخبار وحشتناک با یکدیگر به مسابقه پرداخته‌اند. در این مسابقه بدون پاداش از فن یک چهل کلاغ هم استفاده می‌کنند تا عمق فجایع را بیشتر نشان بدهند. شاید برخی از خبرها مغرضانه و با اهداف شخصی منتشر شوند.در این میان کسانی که نخواهند در این رقابت تنگاتنگ شرکت کنند مورد اتهام قرار می‌گیرند.

زندگی‌ها پر از استرس و فشارهای روانی شده است. برخی از افراد روحیه حساسی دارند و زمانی که در معرض اخبار منفی قرار می‌گیرند، دچار افسردگی و اضطراب می‌شوند. بااینکه اخبار آگاهی‌بخش هستند و نمی‌توانیم به‌صورت دائمی از اخبار دور بمانیم؛ اما می‌توانیم به‌صورت آگاهانه اخباری را دنبال کنیم که برایمان مفید و ثمربخش باشد؛ اما شرایطی را تصور کنید که همه برای پخش اخبار بد با هم رقابت می‌کنند.

نقش ما به‌عنوان انسانی که تصمیم گرفته است، کیفیت زندگی‌اش را بهبود ببخشد، چیست؟ آیا ما هم باید در این رقابت شرکت کنیم؟ فکر نمی‌کنم با انتشار اخبار بد بتوانیم به خود یا جامعه‌مان خدمت کنیم؛ برعکس ممکن است باعث فشارها و تنش‌های بیشتر شویم. شاید بگویید بی‌تفاوت هم نمی‌توان بود. درست است؛ اما چه فایده‌ای دارد که صفحه شخصی که متعلق به ما هست را به‌جای مطالب مفیدی که می‌توانیم ارائه بدهیم از رنج‌ها و دردها و خبرهای ناگوار پرکنیم، به‌طوری‌که هرکسی که یک‌بار گذرش به صفحه ما افتاد دچار حمله قلبی شود. یا در هر محفلی به‌محض ورود اخبار بد جامعه را منتشر کنیم؟

به خاطرات گذشته‌مان که رجوع کنیم، می‌بینیم که هیچ‌کداممان دلمان نمی‌خواست بدخبر باشیم و همیشه آرزوی خوش‌خبری داشتیم. حالا چه بر سرمان آمده است که بلندگو در دستمان گرفته‌ایم و هر جا که می‌رویم، خبرهای بد را اشاعه می‌دهیم. آیا به‌صرف اینکه مالک صفحه مجازی خودمان هستیم مجاز به پخش اخبار بد و ناراحت‌کننده هستیم؟

البته من فکر می‌کنم صفحات مجازی نقش بسیار زیادی در پررنگ کردن اخبار منفی دارند. اخباری که باعث می‌شود، با توجه به حواشی موضوع اصلی، از علل وقوع حوادث غافل شویم.

نوشتن این ایده زمانی به سرم رسید که در یک میهمانی یکی از اقوام خبری را که در یک صفحه مجازی دیده بود، بلند برایمان خواند. من که مدت‌ها بود اخبار را پیگیری نمی‌کردم با شنیدن آن خبر به هم ریختم. به خانه که آمدم تا مدت‌ها خودم آن خبر را پیگیری می‌کردم. پریشانی که آن خبر برایم ایجاد کرده بود، تمرکزم را از بین برده بود؛ بنابراین نمی‌توانستم به کارهایم رسیدگی کنم.

بعدها یکی از دوستانم که از علت اصلی آن اتفاق خبر داشت، ماجرا را به صورت کامل برای من بازگفت. چیزی که در ابتدا نمی‌دانستم باعث شده بود که بی‌جهت به همه بدبین باشم. کسانی که خبری را اشاعه می‌دهند، برای پر رنگ کردن آن تمام جنبه‌ها و زوایای ماجرا را بازگو نمی‌کنند و فقط به آن جنبه‌ای می‌پردازند که در نظر مردم اهمیت بسزایی داشته باشد. اگر ما نسبت به پخش این گونه اخبار بی تفاوت باشیم، دیگر رسانه‌های خبری سعی نمی‌کنند که با اخبار کذب، ما را تحریک کنند

برای همین بهتر است به‌جای پخش اخبار ناگوارو دروغین از فرصت‌هایی که در کنار هم هستیم برای شاد کردن یکدیگر بهره بگیریم.

البته شاید پخش کردن اخبار بد باعث شود که فشار روانی آن خبر بد برای ما کم شود. بارها شده است که خبر بدی را می‌شنویم و بلافاصله که برای دیگری تعریف می‌کنیم احساس می‌کنیم کمی سبک شده‌ایم. انگار که ناراحتی‌مان را تقسیم کرده باشیم.

برای اینکه هم بدخبر نباشیم هم خبرها را در وجود خود تلنبار نکنیم، بهتر است تمرکزمان را از اخبار منفی برداشته و به چیزهای بهتر فکر کنیم. به‌محض اینکه خبرهای ناگوار به ذهنمان آمد، حواسمان را به مسئله‌ای خوشایند و مثبت معطوف کنیم.

نوشته شده توسط لیلا علی قلی زاده