شرحی از اولین روز هفته

امروز هر طوری بود، خودم را به صندلی چسباندم و یک ساعت نوشتم. چند وقت پیش که پای صحبت‌های خان‌ بابا نشسته بودم، در حالی که خواهرم با ایما و اشاره می‌خواست مرا از راه راست به در کند و به اتاق بکشاند، من با دقت تمام به داستان‌های تکراری خان بابا گوش می‌دادم و این بار کاملاً مشتاقانه ایما و اشاره‌های خواهر را نادیده می‌گرفتم تا به وقتش از این داستان‌ها، داستان‌های نابی بسازم.

همان روز به محض نشستن پشت میز رایانه‌مان- اه اه چرا نباید بگوییم کامپیوتر؟ من اصلاً از این کلمه رایانه خوشم نمی‌آید، اصلاً زیبا نیست. به دل نمی‌نشیند و به نظرم لوس و خنک است. فارسی را خراب می‌کند. – همان میز ابزار لوسمان، طرح اولیه داستان را تا آنجا که یادم می‌آمد نوشتم و بعد دیدم داستان هم مثل ابزار نوشتنمان خنک شده است و اصلاً به دل نمی‌نشیند. برای همین داستان را با کمی تغییر به شکل و شمایل دیگری در آوردیم و فقط از صفات اخلاقی فک و فامیلمان در داستان استفاده کردیم و بازهم به دلمان ننشست و رهایش کردیم تا امروز که برنامه زهرا باجی را دیدم.

این زهرا باجی از آن دوستانی بود که چون آن اوایل به صدایشان حسودیمان می‌شد، زیاد به او محل نمی‌دادیم و می‌ترسیدیم با صدایش برایمان کلاس بگذارد؛ اما بعد آرام آرام بدون اینکه خودش بفهمد، هی صدایش را گوش دادیم و به جای حسودی دلمان خواست که بیشتر برایمان بخواند. اشتباه نکنید، ایشان خواننده نیست؛ اما صدای زیبایی دارد و اشعار گلستان را خوب می‌خواند. حالا که مثل قرص ویتامین شده است و ما برای انرژی گرفتن روزی چند بار به وبلاگش سر می‌زنیم و مطالبش را بالا و پایین می‌کنیم و یک بار خودمان می‌خوانیم و یک بار هم صدایش را گوش می‌دهیم.

بله امروز تقویم موضوعی‌اش را که دیدیم. تقویم خودمان را طراحی کردیم و آن داستان عتیقه را هم در تقویم گنجاندیم و به محض انجام اولین کار تقویم، انرژی گرفتیم برای انجام کارهای دیگر لیست‌مان.

یک ساعت زبان روسی مثل برق و باد گذشت و ما داشتیم الفبای روسی را با زبان الکنمان تکرار می‌کردیم که زبان انگلیسی آمد زد پس کله مان که خاک تو سرت کنند، زبان انگلیسی‌ات معلوم است حسابی تکمیل شده که رفتی نشستی کلاس اکابر روسی، بیا یکم هم انگلیسی در آن مغز معیوبت فرو کن. ما که از شیوه آموزش زبان روسی خوشمان آمده بود، گفتیم برویم از این موتور جستجوی گوگل که به خاطر اینستاگرام گور به گور شده مدت مدیدی از آن غافل بودیم، یک عدد آموزش باحال و دلچسب انگلیسی بخواهیم و الحق هم که برخی افراد کاربلد، در سایتشان محتواهای خوبی منتشر می‌کنند و مثل ما چرند و پرند تحویل مردم نمی‌دهند، البته ما خیلی هم چرند و پرند تحویل‌تان نمی‌دهیم، حداقل آنقدری مرام داریم که محتوای خوب را به شما معرفی کنیم تا به جای آمدن به وب سایت ما بروید محتواهای خوب دیگران را بخوانید. البته خودتان می‌دانید اگر به وب سایت ما سر نزنید بقیه محتواهای خوبی که معرفی می‌کنیم را از دست می‌دهید و دیگر صلاح کار خویش خسروان دانند.

بله داشتیم می‌گفتیم بعد از کلی کلنجار رفتن با این رایانه حسود که دلش نمی‌خواست ما انگلیسی یاد بگیریم، رفتیم و یک ساعت پای درس استاد زبان انگلیسی نشستیم و بعد مدت ها فهمیدیم که چقدر ما در اشتباه بودیم و واژه‌های ساده را هم اشتباهی تلفظ می‌کردیم و ادعایمان می‌شد که زبان بلدیم. ولی آن یک ساعت نشستن در درس زبان انگلیسی برایمان راحت نبود. نون نوشتنمان مرتب در گوشمان ور ور می‌کرد که امروز چرند و پرندت را ننوشتی و چه چیزی را می‌خواهی در وب سایتت منتشر کنی که هی ما خاموشش کردیم و گفتیم حرف نزند و گوش‌هایمان را دو دستی چسبیدیم که صدایش را نشنویم و از آن ور نون نظافت منزل می‌گفت به آن ساعت لامصب هم نگاه بنداز، امروز از زیر کارهای خانه هم در رفتی و به بهانه شام خانه مادر، کلاً خودت را با سیریش چسبانده‌ای به صندلی و ما به این نون اصلاً و ابداً محل ندادیم. او هم تیر دلهره را در دلمان خالی کرد و ما یک نسکافه درست کردیم که به آن هم محل ندهیم.

پرنده‌ها آمدند بیخ گوشمان و هر کدام یک شانه را اشغال کردند و ما هر جمله را که تکرار کردیم آن ها فکر کردند که با آن‌ها هستیم و هی دم گوشمان چه چه زدند و ما هم که دل رحم بودیم گفتیم چه چه بزنید؛ اما اگر خواستید گوشمان را بجوید با این شانه قرمز که دیگر از روی میزمان تکان نمی‌خورد حسابتان را می‌رسیم و آن‌ها امروز بچه‌های خوبی بودند و به همان چه چه زدن اکتفا کردند و بعد هم که به طور کل خوابشان برد و ما توانستیم از کلاس زبان خارج بشویم و به وبلاگ زهرا باجی سر بزنیم و نوشته حسادتش را بخوانیم. از بس بلاست فهمیده بود که ما به او حسادت می‌کنیم و برای همین این نوشته رامنتشر کرده بود. چشم قول می‌دهیم دیگر حسود نباشیم. به شرطی که دیر به دیر به ما سر نزنید.

نوشته شده توسط لیلا علی قلی زاده