روز نوشت بر اساس کتاب چراغ ها را  من خاموش میکنم از زویا پیرزاد

امروز طور دیگری هستم. اول صبح حالم خوب بود. تا ظهر هم حالم خوب بود؛ اما از ظهر به بعد انگار که چیزی را گم‌کرده باشم، به هم ریخته‌ام. گویی کار مهمی را باید انجام می‌دادم و کارم مانده باشد، سرگردان هستم. نمی‌دانم از وقتی دخترک برای بازی به حیاط رفته، همه‌چیز طور دیگری است. به صدای او عادت کرده‌ام. با نبود او در خانه اوضاع ذهنم آشوب می‌شود. حتی نوشتنم هم مختل می‌شود.

موهایم به‌هم‌ریخته است. به حمام رفته‌ام و هنوز موهایم را شانه نزده‌ام. کارهای زیادی باید انجام بدهم. سبزی‌خوردن گرفته‌ام. هنوز آن را نشسته‌ام.

اصلاً برای چه می‌نویسم وقتی این‌همه کار روی سرم ریخته است.

نمی‌دانم امروز چه مرگم است؟ خانه را مرتب تمیز می‌کنم؛ اما هیچ به دلم نمی‌نشیند. وسط تمام‌کارهایم که تمامی ندارد، دلم می‌خواهد بنویسم. ور نویسنده ذهنم به من می‌گوید بنشین و بنویس. چه‌کار داری که خانه کثیف باشد یا تمیز؛ اما ور کدبانوی ذهنم همین‌که می‌نشینم پای بساط نوشتن به من می‌گوید حواست هست، اصلاً کارهایت را انجام نداده‌ای. شام شبت را بار نگذاشته‌ای و گردگیری‌ها هم مانده است. بلند می‌شوم تا به کارهایم برسم اما هنوز گوشت را از یخچال بیرون نیاورده ور نویسنده می‌گوید بنشین و آن کتابی که دیروز گرفته‌ای را تا آخر بخوان.

امروز حالم عجیب خراب است. میان دو من گیر افتاده‌ام. بعضی روزها این دو شخصیت با هم دوست می‌شوند اما امروز با هم سر دعوا دارند. نه می‌توانم بنویسم نه به کارهایم برسم. همه‌جا هنوز به‌هم‌ریخته است.

ویولن روی کاناپه جا خوش کرده است. می‌گذارم همان‌جا بماند که ور نوازنده دخترم بالاخره به فکر آن‌هم بیفتد اما ور نقاش دخترک به همه کارهایش سلطه دارد. مخصوصاً که بسته سفارشی‌اش هم امروز رسیده است و میان تمام‌کارهایش می‌خواهد که فقط و فقط نقاشی کند. به این چیزها که فکر می‌کنم ور مادر خودش را نشان می‌دهد. ور مادر خسته است از این‌همه کار که روی سرش ریخته است و باید تازه میان ور نویسنده و ور کدبانو آشتی برقرار کند. ور مادر نگران توبیخ فردای استاد موسیقی هم است. می‌داند که دخترش مثل توابع سینوسی است. بالا و پایین دارد و روی خط مستقیم حرکت نمی‌کند. خودش هم همین‌طور است. دخترک حتماً به او رفته است. یک هفته استادش از او راضی است و هفته بعد توبیخش می‌کند. این‌ها که دلیل حال خرابش نیست. به این چیزها عادت دارد.

شاید کتابی که دیروز گرفته حال و هوای او را بد کرده است. یاد دوستان ارمنی‌اش افتاده و دلش برای آن‌ها تنگ‌شده است. اصلاً این دوستان کجای خاطرات او بودند. این خاطرات فقط برای یک‌لحظه کوتاه در تاریخ بوده است و نباید این‌قدر آن‌ها را جدی بگیرد؛ اما یادش است که آدرس خانه‌شان را گرفته بود تا در تهران به دیدنشان برود؛ اما آدرس را گم‌کرده بود. حتی یادش نمی‌آمد که کجا آن را گم‌کرده بود. حتی اسم دوستانش را هم به خاطر نمی‌آورد. یاد همه دوستان قدیمی و صمیمی‌اش افتاده بود که حالا مدت‌ها بود که سراغی از آن‌ها نگرفته بود و چه دل‌تنگشان بود.

ور نویسنده‌ام اصلاً از آن روزی که به دوستش زنگ‌زده بود و آن خبر را شنیده بود، حالش بد بود و نمی‌توانست بنویسد. هر وقت دست‌به‌قلم می‌شد یاد دوستش می‌افتاد و دلش می‌سوخت برای این‌همه سال زندگی که تباه‌شده بود. دلش برای نجمه هم می‌سوخت. از عکس‌های نجمه فهمیده بود که تغییری در زندگی‌اش رخ‌داده است. تغییری که آرامشش را به‌هم‌ریخته است. ازیک‌طرف نگران دوست مجازی‌اش بود و از طرف دیگر نگران دوست واقعی‌اش. کاش دوست بهتری برای دوست واقعی‌اش بود. کاش می‌توانست کاری کند که تغییرات هرچقدر که دردناک اما درنهایت باعث اتفاق‌های بهتر شود. کاش به‌اندازه سرسوزنی در زندگی دوستش مؤثر بود.

حالا ور کدبانو بلند شد و گوشت را در یخچال گذاشت و سیب‌زمینی درآورد تا به‌جای خورشت بادمجان، کوکو درست کند. خیلی وقت بود که کوکوی سیب‌زمینی نخورده بودند و حالا با سبزی تازه حتماً می‌چسبید. ور نویسنده به دوست دیگرش پیام داد شاید بتواند با او حرف بزند و حالش بهتر شود. عجیب بود که این روزها یاد همه دوستانش افتاده بود و دلش نمی‌خواست که بنویسد. به هر بهانه‌ای از نوشتن درمی‌رفت. ور خواننده دخترش آهنگی را موقع نوشتن مشق‌هایش با صدای بلند می‌خواند و اجازه نمی‌داد که او بر کارهایش تمرکز کند. با این کار به تمام بهانه‌تراشی‌های ور نویسنده‌اش دامن می‌زد. حالا که تازه گرم شده بود و کارهای ور کدبانو تمام‌شده بود، بالاخره ور کدبانو اجازه نوشتن داده بود، ور خواننده اجازه نمی‌داد به کارش برسد.

و ور مادر او دلش نمی‌خواست دخترکش را برنجاند؛ بنابراین نوشتن را رها کرد و رفت به ور نقاشش چسبید که با هر نغمه‌ای به کارش ادامه می‌داد.

نوشته شده توسط لیلا علی قلی زاده