در باب کمرویی و خجالت

نامه‌ی ششم در باب کمرویی و خجالت

زهرا جان روز گذشته درباره‌ی اضطراب اجتماعی حرف زده بودم. امروز به سراغ کمرویی رفتم. کمرویی و اضطراب اجتماعی تا حدودی شبیه هم هستند. چیزی که ما با آن مواجه هستیم، بیشتر همان کمرویی است. بیشتر افراد در نوجوانی و سال‌های اولیه‌ی بلوغ این کمرویی را تجربه می‌کنند و نیمی از افراد این کمرویی را به بزرگسالی خود هم راه می‌دهند.

علل کمرویی

این کمرویی بیشتر به خاطر قوانینی است که در خانواده‌ها برای برخورد با بزرگ‌ترها وضع می‌شود. بایدها و نبایدهایی که در کودکی وجود دارد، می‌تواند در بزرگ‌سالی هم به شکل ترس‌ از رفتار نامناسب خودش را نشان بدهد. بیشتر افرادی که کمرو و خجالتی هستند، مدام به این فکر می‌کنند که نکند این حرفی که می‌خواهم بزنم، خوشایند نباشد و فضولی طلقی شود، پس هیچ تلاشی برای از بین‌بردن سکوت و ایجاد رابطه‌ی جدید نمی‌کنند. من امروز بعد از یک ماه سعی کردم در باشگاه با چند نفر ارتباط برقرار کنم. برایم خیلی جالب بود که همه بار این تنهایی و انزوا را به دوش می‌کشند، ولی جرئت ندارند که شروع کننده‌ی یک گفت‌وگو باشند.

مضرات کمرویی

این کمرویی شاید در مواقعی فوایدی هم برای افراد داشته باشد، ولی در مواجه با کارفرما یا ارتباطات دو نفره، به ضرر فرد است. افراد کمرو نمی‌توانند از استعدادهای خود به نحو احسنت استفاده کنند و نسبت به افرادی که راحت با دیگران ارتباط برقرار می‌کنند، درآمد پایین‌تری دارند. ممکن است مدت‌ها درد و رنج جسمی داشته باشند، ولی برای کمرویی مشکل‌شان را با پزشک مطرح نکنند و خدمات درمانی دریافت نکنند.

زهرا جان امروزه به خاطر وجود تکنولوژی و سبک زندگی جدید که نیازمند تعاملات غیرحضوری است، این کمرویی در میان بزرگ‌سالان بیشتر از قبل هم شده است. صحبت‌ رو در رو باعث می‌شود که مردم از حرف‌زدن با یکدیگر لذت ببرند و فقدان آن باعث می‌شود که تبادلات کلامی میان مردم کم شود و همین باعث کاهش اعتماد به نفس می‌شود.

نشانه‌های کمرویی

نشانه‌های کمرویی و اضطراب اجتماعی تا حدودی شبیه هم هستند. افراد کمرو عمدتاً به سراغ کارهایی می‌روند که زیاد با غریبه‌ها در تبادل نباشند.

برخی فکر می‌کنند که افراد درونگرا، خجالتی و کمرو هستند، ولی این کمرویی را نباید با درون‌گرایی اشتباه گرفت. چون درون‌گراها از این که تنهایی کاری را انجام بدهند لذت می‌برند و مشکلی برای بودن در جامعه ندارند؛ اما کمروها، دچار تنش عصبی می‌شوند. ضربان قلبشان بالا می‌رود. مدام فکر می‌کنند که دیگران دائم در حال قضاوت آن‌ها هستند. آن‌ها از اینکه در معرض قضاوت باشند، بیزار هستند؛ بنابراین عمداً کارهایی انجام می‌دهند که در معرض قضاوت نباشند. آن‌ها حتی با درخواست کردن و سوال پرسیدن هم مشکل دارند.

کمرویی اگر خیلی شدید باشد، می‌تواند باعث شود که فرد کمرو، ضعیف و دست و پاچلفتی به نظر برسد. چون افراد کمرو به قدری در خودشان غرق می‌شوند که کارها را اشتباه انجام می‌دهند.

زهرا جان سعی می‌کنم خیلی زود فصل‌های مربوط به راهکارها را بخوانم و در نامه‌ی بعدی از راهکارهای غلبه بر کمرویی صحبت کنم. امیدوارم تا اینجا، مطلب برایت مفید بوده باشد.