خشم و بخشش

روزهای عجیبی را می‌گذارنیم. خشم‌هایمان روی هم تلنبار شده‌است و در روزها و مکان‌های اشتباهی از درزهای وجودمان به بیرون تراوش می‌کند.

به خودم می‌گفتم چرا تمام وجودم پر از خشم است؟ چرا این همه عصبانی هستم؟ چرا نمی‌توانم افسار احساساتم را به دست بگیرم. چرا دلم می‌خواهد فرار کنم و نمی‌توانم؟ این روزها همه عصبانی هستیم. بندهای دوستی‌ها با سو تفاهم های کوچک گسسته می‌شود.

روزهای عجیبی است. آدم‌ها از هم جدا شده‌اند، چرا که عقاید متفاوتی دارند. چون عقاید متفاوتی دارند، نمی‌توانند با هم حرف بزنند. چون نمی‌توانند با هم حرف بزنند، کلمه‌ها در مثل تیغی برنده، گلویشان را می‌برد و از درد فریاد می‌کشند. این فریادها گوش‌هایشان را کر می‌کند. چون کر می‌شوند و سر به هوا هستند، هشدارها را نمی‌شنوند و بعد کور هم می‌شوند. روزهای عجیبی است کر و کور شده اند و انگار احساس هم دیگر ندارند. آن‌هایی که هنوز احساس دارند، باید بمیرند که دنیای کر و کورها را به هم نریزند. کر و کورها به این بی‌رحمی و شقاوت و جور زمانه عادت کرده‌اند. آن‌ها خود را فدای قوانینی کرده‌اند که ظالم‌ها برای مظلوم ها نوشتند.

با این حال با تمام ظلم و جوری که بر ما می‌شود باید توانایی بخشش داشته باشیم. باید ببخشیم. برای پرواز روحمان هم که شده باید ببخشیم. در این ایام به کلمه بخشش بیش از هر کلمه دیگری احتیاج داشتم. این روزها کتاب‌هایی را پیدا می‌کنم که درست مناسب حال و هوای درونی‌ام هستند. بخشش چیزی بود که به آن نیاز داشتم و آن را در میان سطور کتاب  میچ آلبوم یافتم.

نگه داشتن خشم زهر است. آدم را از درون می‌خورد. فکر می‌کنیم نفرت سلاحی است که به شخص آزارنده‌ی ما حمله می‌کند. ولی نفرت تیغ دو دم است. هر آسیبی که با آن برسانیم، به خودمان رسانده‌ایم. میچ آلبوم

نوشته شده توسط لیلا علی قلی زاده