شنبه:

امروز در میان جملات قصار به این جمله برخوردم.

به نظرم جمله خوبی بود. می‌توانست ذهنم را به چالش بکشد و دقایقی مرا به نوشتن وا‌دارد.

من هم دقیقاً مثل پیکاسو عادت ندارم کاری را به فردا موکول کنم. اصلاً همه‌کاره‌ایم را همان روز انجام می‌دهم. البته که خودتان متوجه شدید که این جمله چقدر دروغ بود. اصلاً من با همین فرداها بزرگ‌شده‌ام. یادم می‌آید هر وقت از پدرم چیزی می‌خواستم می‌گفت فردا و هیچ‌وقت فردایی نمی‌آمد. حتماً خواسته‌هایم برایش اهمیتی نداشته است. شاید هم اهمیت داشته من با تفسیر حرف پیکاسو می گویم که حتما اهمیتی نداشته است. پیکاسو می‌گوید کاری را به فردا موکول کن که برایت اهمیتی نداشته باشد.به حدی از این فرداها بدم می‌آمد که کلمه فردا را به کار نمی‌بردم و می‌گفتم هفته بعد، ماه بعد و سال بعد. وضعیت من به‌مراتب بدتر بود؛ اما درست یک سال است که خودم را در هچل خوبی انداخته‌ام و حساب روزها و ساعت‌هایم را دارم و دیگر کاری را به‌روز بعد موکول نمی‌کنم مگر این‌که واقعاً برایم اهمیتی نداشته باشد؛ نوشتن و نقاشی کار روزانه‌ام شده است و با نوشتن فهرستی از کارهای مهم، خودم را مجبور می‌کنم که در همان روز کارم را انجام بدهم. همین تمرین جملات قصار، از آن تصمیماتی بود که به‌محض گرفتنش اجرا شد و هیچ‌وقت به فردا موکول نشد.