نامه هایی در باب خودشناسی

نامه اول

قبل از هرچیز بگذار برایت خاطره ای را بگویم:

چند روز پیش، دوستی مطلبی را برایم گفت که خودم می دانستم. منتها می خواستم آن را نادیده بگیرم تا زندگی ام برهم نخورد. اما انگار حرف آن دوست، تمام احساسات و هیجانات پنهان شده ام را بیرون کشید. چند ساعت بعد بدون تامل عین آن حرف را به همسرم انتقال دادم. می دانی  تصور کنی چه اتفاقی افتاد؟ تصورش هم سخت است. با آنکه بین من و همسرم هیچ مشکلی وجود نداشت اما در آن لحظه بحثی داغ میانمان شکل گرفت.

 من چند کار اشتباه را به طور همزمان با هم انجام دادم. اول اینکه موقعیت همسرم-از سرکاربازگشته و به شدت خسته بود- را نسنجیدم. بعد هم آن حرف را خیلی تلخ و نسنجیده- تحقیرآمیز- انتقال دادم و بدتر از همه آنها این بود که بعد که او خواست در مقام دفاع بربیاید از دست او ناراحت شدم و  برای ناراحتی هایم دلایل واهی آوردم. من در گفت و گوی با دوستم از چیزی رنجیده بودم. اما نمی دانستم چیست. رنجشم را بر سر همسرم خالی کردم و جدالی میان ما صورت گرفت و نراحتی ام شدت یافت. بعد نشخوارهای ذهنی ام شروع شد و مرتب خودم را به خاطر حرفی که گفته بودم توبیخ می کردم. دائم می گفتم ای کاش آن حرف را نگفته بودم.

عزیز من در دعوا حلوا خیرات نمی کنند. برای ما هم از این قائده مستثنا نبود و همسرم مرتب با دست گذاشتن روی نقاط ضعف من، مرا شکنجه می داد. در نهایت من واکنش گریز را انتخاب کردم. خوب شد که تو آنجا نبودی. نمی دانم شاید هم اگر بودی اصلا هیچکدام این بحث ها صورت نمی گرفت. اما خوب شد که نبودی، چون نمی خواستم شاهد شکستنم باشی. من شکسته بودم و نیاز به تنهایی داشتم که بتوانم  شکسته های وجودم را دوباره از نو بسازم و درک کنم که چه اتفاقی افتاده است. فقط چند روز ننوشته بودم. زمانی که می نوشتم، نوشته هایم می توانست باعث شود که بلند بلند فکر کنم و احساساتم را از تاریک ترین زوایای ذهنم بیرون بکشم و خودم را بهتر بشناسم. من باید می نوشتم. اما در آن خیابان بلند، مجالی برای نوشتن نبود. شروع کردم از ابتدای روز، تمام اتفاقاتی که بر من گذشته بود را بررسی کردم. باورت می شود، من پنج صبح  بیدار شده بودم. چند جا رفته بودم و مهمان هم داشتم و آخر سر هم کارهای آشپزخانه را به تنهایی انجام داده بودم. من فقط بی خواب بودم و این بی خوابی و خستگی باعث شده بود که دچار این اشتباه وحشتناک شوم.  بعد از اینکه به اشتباهم پی بردم، توانستم بحران پیش آمده را به صورت موقت حل کنم. مدیریت کامل آن بحران نیاز به تامل و تفکر بیشتری داشت و لازم بود که من بیشتر به احساسات سرکوب شده ام توجه کنم. شناخت خود، یکی از مسائلی است که باعث می شود با این بحران ها کمتر دست و پنجه نرم کنیم. روز بعد بدون توجه به برنامه همیشگی ام تصمیم گرفتم که بیشتر بخوابم. وقتی از خواب بیدار شدم تمام اتفاقات دیروز مثل یک فیلم از جلوی چشمم گذشتند و منو توانستم با نوشتن و فکر کردن همه چیز را حلاجی کنم.  و بعد از اتمام مراقبه ای که داشتم به همسرم زنگ زدم و با او گفت و گویی مناسب انجام دادیم. بعد از پایان گفت و گو دیگر هیچ دلخوری نبود. من مصر هستم که تو به شناخت خلقیات و درونیات خودت روی بیاوری تا آسیب هایی را که من و پیشینیانم دیده ایم، تو نبینی. همه این ها باعث می شود که تصمیم گیری های درست تر در زندگی داشته باشی. بگذار یک حقیقت را به تو بگویم که ما دوستمان را بهتر از خودمان می شناسیم. برای اینکه همیشه می ترسیم که به ناشناخته های درونمان نفوذ پیدا کنیم. شناخت یک سیاره در جایی از کهکشان برایمان از شناختن خودمان ساده تر است. اگر خوب به خودت توجه کنی، با طبیعت و طبعت بیشتر آشنا باشی، توصیه های یک کتاب روانشناسی که بیشتر کلی است و برای موارد خاص نوشته نشده است، باعث دردسر تو نمی شود. می توانی با استفاده از خلقیات خودت، توصیه های ارزشمند را شخصی سازی کنی  و آن طور که مناسب تو است از آن بهره بگیری.

با بازخورد یکی از خواننده ها، نامه ای را که در اوایل شروع نوشتن، نگاریده بودم را بارها بازخوانی کردم و در نهایت تصمیم به تغییراتی در این نامه گرفتم.

نوشته شده توسط لیلا علی قلی زاده