امروز ۳ خرداد ۱۴۰۰ در دهمین جلسه سمپوزیوم نویسندگی شرکت کردم. مطالب امروز کوتاه و مختصر بود. اما مفید و مثل همیشه عالی. نگاه کردن از یک پنجره برای ده دقیقه، طوری که هیچ وقت ندیده باشیم. این بار با جزییات بیشتر، چیزهایی را ببینیم که قبلا برایمان مهم نبوده است. کنجکاویمان را در نگاهمان بیشتر کنیم. با درک و عمق بیشتری به چیزهای اطرافمان نگاه کنیم. بعد یک مطلب سیصد کلمه ای راجع به آن تجربه بنویسیم.
یادگیری و شرکت در کلاس های استاد شاهین کلانتری هربار ایده و روشی نو برای نوشتن را به ما ارائه می کند.
قبل از آن کنار کتاب های نیمه خوانده قفسه، در حال خاک خوردن بودم. اما این روزها به لطف پویایی کلاس ها هر روز گردگیری می شوم. چند سطری از ذهنی که در حال پوسیدن بود، باز سازی می شود. چند خطی بیشتر می نویسم. روزهای پیش از بررسی نواقص و عیب های خودم بیم داشتم. انتقاد پذیر نبودم و به دنبال فرار از واقعیت های خودم بود. این روزها به لطف نوشتن، عیب هایم را می بینم و به جای فرار از ان ها به راه درمان یا کمتر کردنشان هستم. و هر بار بیشتر به آیه ای که می گوید قسم به قلم که معجزه می کند ایمان می آورم.
نوشته شده توسط لیلا علی قلی زاده