ناتوانی در انجام کارها

چرا برخی افراد نمی توانند کاری را که انجام می دهند به انتها برسانند؟

برای همه ما در زندگی پیش آمده است که نتوانسته ایم کارهای خود را طبق برنامه در زمان مقرر انجام دهیم یا شاید بارها تصمیم جدی برای انجام کاری گرفته ایم ولی آن را نیمه کاره رها کرده ایم. البته برخی از افراد هستند که در اکثر مواقع برنامه و کار خود را طبق زمان بندی مشخص انجام می دهند و بهیچ وجه از انجام کارهایشان طفره نمی روند. افراد بسیاری هم هستند که انجام مسئولیت هایشان را به زمان دیگری موکول می کنند و یا تا آخرین لحظه کارهایی را که باید انجام دهند، انجام نمی دهند. 

زمانی که کار نیمه تمامی داریم، استرس، احساس گناه، نگرانی و … موجب افت عملکرد شده و بر کیفیت زندگی مان تاثیرات نامطلوب برجا می گذارد.

برای این که از این مشکل رهایی یابیم در ابتدا بایستی بدانیم که علت طفره رفتن از کارها چیست و بعد از آن به دنبال راه حلی برای درمان آن باشیم.

منشا اصلی اهمال کاری

بیشترِ روانشناس‌ها اهمال‌کاری را نوعی طفره‌رفتن از کار می دانند. یعنی یک مکانیزم طبیعی ضداسترس که متاسفانه به بی‌راهه رفته و به سبب آن، افراد در مقابل حالِ خوب تسلیم میشوند.

این اتفاق، یعنی اهمال‌کاری، زمانی رخ می دهد که در مورد کارهای مهمی که منتظر ماست ترس و یا استرس داریم. برای رهایی از این حس منفی گاهی با کامپیوتر بازی می‌کنیم، تلگرام یا واتساپ مان را چک می کنیم.در گروه ها بی جهت می چرخیم و یکسری پیام را از این گروه به گروه دیگر ارسال می کنیم یا هر کار دیگری که ما را از فضای کار و استرس مربوط به آن رها کند را با علاقه انجام می دهیم. این کار در کوتاه‌مدت باعث می‌شود که حس بهتری داشته باشیم. ولی متاسفانه در نهایت به زیان ما تمام می شود.

فردی که کارهایش را عقب می‌اندازد، زمانی که به یاد موعد مقرر می افتد، بیشتر احساس گناه و شرمندگی می‌کند. ولی برای این قبیل افراد، همین احساسات منفی می‌تواند باز هم دلیلی باشد که آن کار را کنار بگذارد. بنابراین بازهم در یک چرخه باطل خود تخریبی می افتند.

  چرا از انجام کار طفره می رویم و کارها را نیمه تمام می گذاریم؟

عوامل بسیاری در این زمینه دخیل هستند که از مهمترین آن ها می توان به موارد زیر اشاره کرد:

ترس از شکست،

هیجان زدگی در مورد اهداف

گرفتن تصمیمات سطحی

 خود کم بینی،

 توقع افراطی از خود،

 اطلاعات ناکافی برای انجام کار،

 مشخص نبودن اولویت ها،

 تردید داشتن،

 نا آشنایی با شیوه های حل مسئله،

 پیش داوری،

 ناتوانی در درک اقدام به جا و به موقع،

 نداشتن برنامه،

 ضعف در آشنایی با وظایف خود،

 فشار کاری بیش از اندازه و خستگی ناشی از آن،

 انجام فعالیتهای متنوع هم زمان،

 در اختیار نداشتن ابزار لازم برای کار و فعالیت،

 بیماری های جسمی،

 کمال گرایی وسواس گونه،

 نداشتن تصویر درستی از آینده،

 بزرگ بودن هدف انتخابی،

 مشخص نبودن نقشه راه،

 پرخوابی و تن پروری

داشتن باورهای غلط نسبت به خود

تصمیماتی که بار هیجانی و فشار عصبی زیادی دارند.

از مهم ترین عوامل نیمه تمام گذاشتن کارها هستند، گاهی ممکن است همراهی چند علت موجب بروز مشکل شود.

در اینجا برای این که مساله را قابل درک و ملموس کنیم به چند نمونه از مثال های عینی و واقعی که در مشاهدات خود داشته ام اشاره می کنم.

انجام فعالیتهای متنوع هم زمان

خانم الف از بچگی آرزو داشت که در همه چیز نفر اول باشد و بتواند تمام مهارت ها را کسب کند. اما هرچه بیشتر تلاش می کرد کمتر موفق می شد و خودش را آنقدر در انجام فعالیت ها خسته می کرد که یک باره همه چیز را رها می کرد و برای مدتی سر در گم می شد. وقتی حالش روبراه می شد، کارهای قبلی اش را از سر نمی گرفت. فعالیت های جدیدی را از شروع می کرد. نتیجه ای که در این راه سخت، عایدش می شد این بود که در هیچ کاری مهارت لازم را نداشت. از هر چیزی به اندازه سر سوزنی بلد بود اما اعتماد به نفس لازم برای انجام یک کار به صورت دقیق و بی  عیب و نقص را نداشت. برای همین هیچ وقت جرات نکرد که برای هیچ شرکتی رزومه بفرستد و همیشه در خانه ماند و همچنان هم مشغول یادگیری مهارت های جدیدی است که قائدتا با روشی که در پیش گرفته است و می خواهد با یک دست چند هندوانه  بلند کند، هیچ وقت موفق نخواهد شد.

مشخص نبودن اولویت ها

 خانم ب برخلاف خانم ب به خوبی می دانست که نمی شود با یک دست چند هندوانه را برداشت. او تصمیم داشت برای انجام دادن کارهایش برنامه ریزی کند و به ترتیب آن ها را انجام دهد. مثلا او دوست داشت زبان بخواند. از طرفی دوست داشت در کلاس های نویسندگی، خطاطی، نقاشی، تصویرگری، فن بیان، شیرنی پزی و سفره آرایی هم شرکت کند. اما دقیقا نمی دانست که کدام کار برایش اهمیت ویژه ای دارد و باید کدام کار را در اولویت قرار بدهد.  بعد از مدت ها فکر کردن و سردرگمی به این نتیجه رسید که از هر کدام کمی را انجام دهد تا بفهمد که کدام کار برایش در اولویت قرار دارد. نتیجه ای که عایدش شد این بود که کلی پول و زمان را صرف یادگیری مهارت های نصفه نیمه کرد و دست آخر هم نفهمید که اولویتش چیست.

فشار کاری بیش از اندازه و خستگی ناشی از آن

خانم میم یک زن خانه دار است. چند بچه قد و نیم قد هم دارد. همیشه دلش می خواست که نقاش ماهری باشد. هر وقت فرصت می کند در یکی از دوره های نقاشی هم شرکت می کند. اما هیچ وقت نتوانسته چند تابلوی درست و حسابی بکشد و آن ها را در یک نمایشگاه ارائه دهد. هر چند وقت یک بار هم وسایل نقاشی اش را به انباری منتقل می کند تا آرزوهای بر باد رفته اش جلوی چشمش نباشد. حجم کار روزانه او زیاد است. او تمام کارهای خانه و تربیت بچه ها را خودش به تنهایی انجام می دهد. فرصت های خالی او تقریبا در ساعات پایانی شب  پیش می آید. او در این ساعت ها آنقدر خسته است که نمی تواند هیچ کاری را به درستی انجام دهد. به او حق می دهم که نتواند کارهایش را به انتها برساند. باید برای کارهای دیگرش کمکی داشته باشد. یا زمان هایی از روز، نگهداری از بچه ها را به فرد دیگری موکول کند.

بزرگ بودن فعالیتی که می خواهیم انجام بدهیم.

در کتاب خرده عادت ها از جمیز کلیر می خوانیم که برخی از افراد گام های اولیه را چنان بزرگ بر می دارند که ذهن در برابرشان مقاومت می کند. اگر ان ها بتوانند هر کار یا عادت خوبی را در خودشان به یک عادت دو دقیقه ای تبدیل کنند، مطمئنا می توانند به هدفشان برسند. خانم سین تصمیم می گیرد که در یک ماه بیش از ۶ جلد کتاب قطور بخواند. او قبلا عادت به خواندن کتاب نداشت. او نمی تواند به سادگی این کتاب ها را بخواند مگر این که این عادت را در خودش پرورش دهد و از روزی یک صفحه شروع کند تا ذهنش پذیرا شود. تا وقتی که ذهن پذیرای تغییرات نباشد هر تلاشی منجر به شکست می شود. ذهن به خودی خود از چیزهای سخت و پیچیده استقبال نمی کند بنابراین برای به اتمام رسیدن هر کاری باید آن را ساده سازی کرد. او تا زمانی که این  کتاب ها را به بخش های کوچک تبدیل نکند، نمی تواند از پس خواند ن این کتاب ها برآبد. شاید او فقط بتواند در ماه اول یک کتاب را بخواند. اما به مرور او در این کار بهتر خواهد شد. کافی است به جای این که با خودش قرار بگذارد که همه این کتاب هار ا بخواند، تنها به خواندن روزی چند صفحه آن هم در ساعات مشخصی اکتفا کند و به مرور بر تعداد این صفحات بیفزاید.

نداشتن برنامه و زمان بندی مشخص

اگر متوجه گذر زمان نباشیم و فکر کنیم که همیشه برای انجام یک کار فرصت داریم، دائم آن کار را به تعویق می اندازیم و از فرصتی که داریم به خوبی بهره نمی بریم. همچنین نداشتن یک برنامه مشخص و یک زمان بندی برای انجام کار باعث می شود که دائم کار را به روز بعد موکول کنیم و هر ساعتی که از زمان شروع کار می گذرد، انگیزه و انرژی ما برای به اتمام رساندنش کم و کمتر می شود. خیلی از افراد با اینکه تمام سال را برای خواندن کتاب های درسی شان وقت دارند اما، بهیچ وجه به مرور و مطالعه درس هایشان نمی پردازند و درست در آخرین روز اقدام به خواندن کتاب می کنند. یادم می آید، زمانی برای موفقیت در کنکور هر هفته  از بخش های مشخصی از کتاب به صورت تستی آزمون گرفته می شد. ما هر هفته مجبور بودیم طبق برنامه مشخص برای آن بخش ها امتحان بدهیم. آنقدر این برنامه دقیق و منظم بود که زمانی که آزمونی از کل کتاب ها از ما گرفته شد با این که وقت کمی برای مرور آن ها داشتیم دچار هیچ مشکلی نشدیم و به راحتی از عهده آزمون برآمدیم.

کسانی بهترین نتایج را کسب می کنند که از فرصت ها بهترین استفاده را می کنند.

جان وودن

نداشتن انگیزه کافی

گاهی پیش می آید که کاری را شروع می کنیم. اما انگیزه کافی برای انجام دادن و به اتمام رساندن آن نداریم. لازم است با ایجاد تصور مثبت و ارزشمند از اتمام فعالیت، انگیزه کافی را در خود ایجاد کنیم. نداشتن تصور و تجسم موفقیت آمیز از کاری که انجام می دهیم به مرور انگیزه ما را از بین می برد و از به اتمام رساندن کار دلسرد می شویم. یکی از کارهایی که خود من برای تشویق دخترم  انجام می دهم، تصویرسازی موفقیت آمیز از نتیجه کارش است. اگر این تصویر سازی ها نباشد او هیچ رغبتی به انجام آن کارهای سخت از خودش نشان نمی دهد.

مردم اغلب می گویند که انگیزه دوام ندارد. خب، حمام کردن هم همینطور است. به همین دلیل است که توصیه می کنند هر روز انجامش دهید.

زیگ زیگلار

فرار از ترس و استرس

برخی از افراد به خاطر این که نمی خواهند خودشان را در موقعیت های استرس زا قرار بدهند در کارهایشان اهمال کاری می کنند و خیلی از کارهای مهم و حیاتی را انجام نمی دهند. چند سال پیش وقتی، در دانشگاه سال آخر دوره کارشناسی را می گذراندم، خیلی از دوستانم شروع به خواندن جزوات کنکور برای کارشناسی ارشد کردند. اما من دلم نمی خواست در ایامی که باید پایان نامه را تحویل بدهم و از طرف دیگر درگیر امتحانات هم هستم، برای خود موقعیت استرس زای دیگری را تولید کنم. در واقع می ترسیدم که نکند در آن موفق نشوم، بنابراین شرکت در کنکور کارشناسی ارشد را به سال دیگر موکول کردم. اما هیچ وقت برای کارشناسی ارشد شرکت نکردم. ترس از امتحان آنقدر زیاد و مهلک بود که هربار  ذهنم آن را به زمان دیگری موکول می کرد. بنابراین این ترس تمام فعالیت های مرا به تعویق انداخت.

بین شکست و پیروزی یک قدم بیشتر فاصله نیست و مردم از ترس شکست، شکست می خورند.

ناپلئون بناپارت

نداشتن تصویر درستی از آینده

هال هرشفیلد استاد روانشناسی دانشگاه یو‌سی‌ال‌اِی بر اساس تحقیقاتی که از مغز افراد درباره تفکری که از خود امروز و خود آینده شان دارند، کرده است، متوجه شده که افرادی که ارتباط قوی با خود آینده شان دراند و او را شخص جدایی از خود امروزشان  نمی دانند، کارهایشان را به تعویق نمی اندازند. یعنی برخی از افراد فکر می کنند من یک ماه دیگرشان شخص دیگری است و به خوبی با او ارتباط برقرار نمی کنند. در و واقع نمی دانند که هر کاری که امروز انجام می دهند بر روی خود یک ماه یا یک سال آینده شان چه تاثیری می گذارد. بنابراین در انجام فعالیت هایشان دچار تردید می شوند و مدام آن را به تعویق می اندازند.

تصمیماتی که بار هیجانی و فشار عصبی زیادی دارند.

چندوقت پیش تصمیمی گرفته بوم که قرار بود روز مشخصی آن را اجرا کنم. آن تصمیم، چیزی بود که از ته دل به آن رضایت نداشتم و صرفا به خاطر برخی مسائل و ملاحظات فردی و خانوادگی مجبور به اتخاذ آن شده بودم. درست روزی که بایستی آن تصمیم را به مرحله اجرا در می آوردم. ذهنم آنقدر مقاومت از خودش نشان داده بود که خسته و بی حوصله بودم و بهیچ وجه نمی توانستم کارهای دیگرم را به درستی انجام دهم. بنا به دلایلی آن کار، آن روز انجام نشد. تاریخ اجرا به یک ماه دیگر موکول شد. به محض اینکه از آن موقعیت فرار کردم و برای خودم وقت خریدم، دوباره با انرژی به سر کارها و برنامه های نیمه کاره روزم برگشتم و تا پاسی از شب بدون هیچ خستگی به کارهایم رسیدگی کردم.

داشتن باورهای نادرست نسبت به خود

برخی باورهای ذهنی درون ذهن ناخودآگاهمان وجود دارد که نمی گذارد کارها را تمام کنیم.

سه دسته باور را در مورد این موضوع بررسی می‌کنم

دسته اول  باورهای ناامیدی:

من از اینکه این کار را به سرانجام برسانم ناامید هستم. به خودم می‌گویم مهم نیست چقدر تلاش کنم. مهم نیست چقدر برنامه ریزی کنم. من هیچ امیدی برای اینکه این کار به سرانجام برسد ندارم.

من هیچ‌وقت به چیزی که می‌خواهم نمی‌رسم، اگر این باور را داشته باشید و چیزی در ذهنتان به شما بگوید تو به چیزی که می‌خواهی نمی‌رسی. یا تلاشی نمی‌کنید و یا اگر تلاش کردید کارهایتان را نیمه‌کاره رها می‌کنید.

یا می گویید من قربانی شرایط هستم. بعضی‌ها خودشان را قربانی پدر و مادر، شرایط کشور، دولت مردان و اوضاع اقتصادی می‌دانند. کسی که خودش را قربانی بداند، هیچ تلاشی برای بهبود اوضاع و شرایطش نمی‌کند و یا اگر هم هیجانی تصمیم بگیرد که تلاش کند آن را نیمه‌کاره رها می‌کند.

باور دیگر مهم نیست چقدر تلاش کنم من هیچ‌وقت به چیزی که می‌خواهم نمی‌رسم. این باور در مورد این است که کنترل در دست من نیست و چیزی از بیرون شرایط را کنترل می‌کند. افرادی که باور دارند کنترل اوضاع و شرایط در دستشان نیست و در دست افراد بیرونی است، هیچ تلاشی برای بهبود اوضاعشان نمی‌کنند یا آن را نیمه‌کاره رها می‌کنند.

باور امیدی به آینده ندارم، امیدی به تغییر ندارم، به شما می‌گویند مهم نیست چقدر تلاش کنید، برنامه بریزید، آموزش بینید یا اولویت‌بندی کنید، شما نمی‌توانید به چیزی که می‌خواهید برسید. کنترل دست شما نیست و هیچ‌وقت به هدفتان نمی‌رسید.

دسته دوم باورهای ناتوانی:

  این دسته به شما می‌گوید که من هرگز موفق نمی‌شوم، من همیشه شکست می‌خورم، من ناتوان هستم، من نمی‌توانم، به چیزی که می‌خواهم دست پیدا کنم، من همیشه خرابکاری می‌کنم، من یک شکست‌خورده هستم.

ناتوانی یعنی شاید شرایط و اوضاع بیرونی روی من اثر نداشته باشد و امید داشته باشم که اوضاع را بهتر کنم اما من ناتوانم. من قبلاً کاری را انجام دادم و شکست خوردم. من قابلیت انجام دادن کاری را ندارم. پس من کاری را شروع می‌کنم و با هیجان جلو می‌روم، ناگهان چیزی در ذهن من می‌گوید: تو نمی‌توانی، تو هرگز موفق نمی‌شوی. تا قبل از این هم تلاش می‌کردی ولی نشده است. مادر تو همیشه به تو می‌گفت نمی‌توانی. پدر تو همیشه به تو می‌گفت هیچ کاری را نمی‌توانی درست انجام دهی.

دسته سوم باور بی‌ارزشی:

 من امید دارم که به اهدافم برسم، توانایی این را هم دارم که برسم اما لیاقتش را ندارم. من لیاقت بهتر شدن را ندارم. من کسی نیستم. من شایستگی رسیدن به موفقیت را ندارم. من بی‌ارزشم. من مستحق شادی و آرامش نیستم. من مستحق بدبختی هستم.

این دسته از باورها باعث می‌شوند که هدف‌گذاری کنید تا درآمدتان را افزایش دهید اما چون پول می‌تواند باعث ایجاد شادی رفاه و آرامش خیال برای شما شود، خودتان را مستحق این آرامش نبینید و فکر کنید که شما مستحق این آرامش نیستید. ارزش این پول را ندارید. شما باید همیشه دنبال پول بدوید. شاید شما هدف بگذارید که وزنتان را کم کنید اما چون کم کردن وزن شما را زیباتر و جذاب‌تر و حالتان را بهتر می‌کند پس شما ارزش رسیدن به این هدف را ندارید؛ بنابراین کارتان را شروع کنید اما در بین راه چیزی در ذهنتان می‌گوید تو لیاقت اینکه شاد، خوش‌تیپ و خوش‌اندام و موردتوجه باشی را نداری. پس لیاقت نداشتن و بی‌ارزش بودن دسته بسیار مهمی است که می‌تواند روی هر چیزی تأثیر بگذارد تا کارهایتان را نیمه‌کاره رها کنید.

برای این که بتوانیم از پس همه کارهایمان برآییم چه باید بکنیم؟

۱-برای این کار لازم است در ابتدا کارهایمان را به چهار دسته الویت بندی بکنیم.

کارهای فوری و با اهمیت

این کارها، کارهایی هستند که بصورت اورژانسی پیش آمده و بدون پیش بینی قبلی خود را نمایان می کنند. از جمله: داشتن امتحانی بدون اطلاع قبلی استاد، رفتن به سفر به دلیل فوت یکی از نزدیکان، بیماری ناگهانی یکی از اعضای خانواده و …

این دسته از امور آنچنان سریع به وجود می ایند که فقط و فقط یک انتخاب برای ما می ماند و ما ناگزیر به انجام آن هستیم. در صورت تعلل چیزهای با ارزشی را از دست می دهیم.

کارهای غیر فوری اما با اهمیت

دسته دیگری از کارها هستند که نقش کلیدی در زندگی هر شخص ایفا می کنند. این امور ممکن است در نگاه اول چندان مهم به نظر نرسند. اما در عین حال بسیار مهم هستند و در صورت عدم انجام آن و تعلل در انجام به موقع آن، تبدیل به کارهای فوری و مهم می شوند و اختیار تصمیم گیری را از ما سلب می کنند. از جمله درس خواندن در زمان هایی که هنوز امتحانی در کار نیست، انجام پروژه های دانشگاه پیش از نزدیک شدن موعد تحویل، پیدا کردن و ثبت نام در یک مدرسه مناسب قبل از به اتمام رسیدن مهلت ثبت نام،  تعویض شناسنامه ها و…

کارهای فوری اما بدون اهمیت

دسته ای از کارها هم هستند که اگرچه برای ما اهمیتی ندارند اما انجام آن ها ضروری است و ما بایستی از روی ادب و برخی از ملاحظات آن ها را انجام بدهیم. مثل شرکت در برخی از مراسم فامیلی یا اداری.

کارهای غیر فوری و بدون اهمیت

برخی کارها هم هستند که نه مهم هستند و نه فوری اما ذهن ما علاقه مند است آن کار ها را به جهت سهولتی که دارند انجام دهد. مثل تماشای فیلم ها،خواب بیش از حد، فرستادن پیامک های بی مورد، وقت گذراندن های بی هدف در فضای مجازی و …

بنابراین شاید بهتر باشد از زندگی حذف شوند یا در آخرین الویت قرار گیرند.

مدیریت زمان می تواند به ما کمک کند.

کارهای دسته چهارم را حتی الامکان حذف، کارهای دسته اول و سوم را حداقل و با برنامه ریزی قبلی به کارهای دسته دوم یعنی امور غیر فوری و مهم بپردازیم.

۲- نقاط ضعف و قوت خود را بشناسیم.

برای انجام کاری ابتدا بایستی توان خویش را به طور دقیق برآورد کنیم و سپس کار مناسب با توان خود را پذیرا باشیم. وقتی که توانایی انجام یک کار را نداشته باشیم، انگیزه ای برای تلاش، شروع فعالین و پایان آن نخواهیم داشت.

۳- محیط اطرافمان را تغییر بدهیم.

گاهی یک تغییر کوچک در شرایط و محیط اطرافمان می تواند احساس تنبلی و بی حوصلگی را از ما دور کند. سعی کنیم محیط ما هماهنگ و متناسب با فعالیتی باشد که انجام می دهیم. خود من زمان هایی که به سفر می روم انگیزه بیشتری برای نوشتن دارم. اما زمان هایی که تلوزیون در خانه با صدای بلند روشن است به هیچ وجه قادر به اتمام داستانم نیستم. مرتب آن را به روز بعد موکول می کنم.  در این مواقع می توان تنها با یک تغییر کوچک به کارم ادامه دهم. با گذاشتن هندزفری در گوشم و گوش دادن به یک موسیقی ملایم بی کلام، مشکلم حل می شود.

۴- با خودمان عهد و پیمان ببندیم.

به جای این که به کس دیگری قول بدهیم که کاری را در فلان موعد تحویل بدهیم. برای خودمان یک زمان مشخص کنیم و با خودمان عهد و پیمان ببنیدیم که کاری را در تاریخ مشخصی به اتمام برسانیم. اگر این اتفاق نیفتاد خودمان را تنبیه کنیم. چیزی که مهم است این است که به عهد و پیمان خود پایبند باشیم و تنبیه تعیین شده را در صورت اجرا نشدن برنامه حتما اعمال کنیم.

۵- در روز وقتی را به انجام فعالیت های عقب افتاده، اختصاص بدهیم.

برای کارهای عقب افتاده خود در روز وقتی را مثلا سی دقیقه اختصاص بدهیم. در آن سی دقیقه  تنها به کار عقب افتاده بپردازیم تا بتوانیم قدم به قدم، مشکل اهمال کاریمان را حل کنیم. 

۶- از بین بردن باورهای غلط  نسبت به خود

همان طور که در بالا اشاره شد، باورهای غلطی در ذهنیت شخص ممکن است وجود داشته باشد که اجازه رشد کردن و اجرای به موقع برنامه ها را به او ندهد. با تمرین و پرسیدن سوال های مناسب از خود این باورهای نادرست را شناسایی کنید و سعی در از بین بردن این باورها داشته باشید.

۷-وقتتان را میان کارهایی که می خواهید انجام دهید تقسیم کنید.

اجرای به موقع برنامه های هدفمند نیازمند زمان است. اگر چند برنامه مختلف را دنبال می کنید باید برای رسیدن به اهدافتان وقتتان را مین برنامه ها تقسیم کنید. افراد موفق با تدوین برنامه، عمل به آن و اجتناب از تاخیر و تعلل، موفقیت خود را بدست آورده اند.

۸- از کمال گرایی دست بردارید.

افراد كمال گرا در هركاري يعني قبل از هر اقدامي منتظرند تا همه شرايط آماده شود و همه چيز آماده باشد وشرايط آن طور كه آنها مي خواهند باشد، تا كار را شروع كنند و يا آن را ادامه دهند. آن ها هميشه از خودشان و ديگران ناراضي هستند. هميشه به خودشان و ديگران مي گويندكه:«نمي دانم چرا كارهايم را نيمه كاره رها مي كنم؟»

اگر کسی  فکر می کند که باید تمامی شرایط مهیا شود تا حرکت کند و اقدام کند، ادامه تحصیل بدهد، هنرش را نشان دهد، تخصص خود را به کار ببرد، نقاشی اش را تکمیل کند، کتابش را بخواند، کتاب یا مقاله اش را بنویسد، اتاقش راجمع كند و هرکار نیمه تمامش را تمام کند،  اشتباه می کند.

او نمی داند همه شرایط باهم مهیا نمی شود. بايد ابتدا قدم اول برداشته شود تا كم كم شرايط مهيا شود.  چون همیشه مانعی وجود دارد که به او بگوید حالا صبر کن! از فردا شروع می کنی از هفته دیگر، از ماه دیگر یا از سال دیگر و هم چنان كارها نيمه كاره خواهد ماند.

اين افراد با كوچكترين اتفاق و يا عكس العمل ديگران و يا افكار منفي خوشان انگيزه اتمام كارشان را از دست مي دهند و مجددا  به خودشان و ديگران مي گويندكه:«نمي دانم چرا كارهايم را نيمه كاره رها مي كنم؟»

بنابراین برای موفقیت در یک کاری و به اتمام رساندن آن دست از کمال گرایی بردارید. دیگر به خودتان نگویید که عملکردم باید عالی باشد. به خاطر داشته باشید که نفس عمل کردن بسیار مهم تر است. در کلاس های نویسندگی خلاق بارها استاد عزیز جناب شاهین کلانتری به ما یادآوری کرده اند که یک تمرینی که چندان خوب نیست بهتر از تمرینی است که عالی باشد اما هیچ گاه ارائه نشود یا خیلی دیر ارائه شود. قبل از شروع دوره نویسندگی، من دلم می خواست اثری خاص را ارائه دهم. هر بار با کمی نوشتن، کار را رها می کردم و مدت ها چسزی نمی نوشتم و دست آخر به این نتیجه رسیده بودم که هیچ ذوق هنری در نوشتن ندارم و بهتر است هیچ وقت ننویسم. اما شرکت در دورهی نویسندگی خلاق افق تازه ای را در برابر دیدگانم گشود و من خودم را ملزم به این دیدم که دست از کمال گرایی بردارم. بنویسم هرچند اگر نوشته هایم آن طوری که می خواهم خوب از کار در نیاد و دچار نواقصی باشد. اما نوشتن را به هیچ وجه متوقف نکنم. یک ضرب المثل می گوید: تخم مرغ امروز بهتر از مرغ فرداست. بنابراین یک تحقیق خوب را سر موقع تحویل دادن بهتر از آن است که یک تحقیق عالی را با تاخیر تحویل دهیم. یا بدتر از آن هرگز نتوانیم آن را به پایان برسانیم.

۹- فرهنگ لغتتان را تغییر دهید.

کلمات برای فردا، بعداً، حالا باشد  رابایستی از فرهنگ لغات خود حذف کنید. این کلمات، ابزار به تعویق انداختن کارها هستند و دارای بار معنایی و تغییر دهنده رفتار هستند. یکی از آشنایانمان عادت داشت هربار که از او درخواستی می کردیم از لغت فردا استفاده کند. او آنقدر این واژه را استفاده کرده بود که جزئی از وجودش شده بود و هیچ وقت فردا های مذکور نمی آمدند. نتیجه این شد که او هیچ وقت به اموری که برایش مهم بود نرسید. چرا که او همیشه منتظر فردا بود. خود من هم همیشه مراجعه به دندان پزشکی را به خاطر برخی مسائل به روز بعد موکول می کردم. در نهایت مجبور شدم به خاطر دردی که می توانست با به موقع رفتن به دندان پزشکی اصلا وجود نداشته باشد، با صرف هزینه بالا دندان خراب را را درمان کنم. گاهی اوقات به تعویق انداختن کارها، هزینه های زیادی را در بردارد.

۱۰- بر ترس هایتان غلبه کنید.

اگر از انجام کارها می ترسیم، بایستی به دقت و به درستی تلاش کنیم تا ترس هایی که در گوشه ذهن مان پنهان شده اند، را بیابیم و آن ها را تحلیل و علت یابی کنیم. روان شناسان معتقدند ترس تا وقتی مشکل آفرین است که از آن فرار می کنیم، اما زمانی که با ترس هایمان مواجه می شویم، قدرت خود را از دست خواهد داد و زمینه مقابله با آن فراهم خواهد شد. معمولا از ترس درست انجام دادن یک کار و بوجود امدن مشکلات احتمالی از انجام کار می ترسیم. بهتر است به جای این ترس، از انجام ندادن کار و به تاخیر انداختن آن بترسیم.

۱۱-قاتلین وقت را از زندگیتان حذف کنید.

یک فهرست از کارهایی که در طول روز، هفته و ماه انجام داده اید و موجب آن شده که وقتتان تلف شود و باعث تاخیر کارهایتان گردیده یادداشت نمایید. این امور باید حذف شوند تا وقت ما برای انجام کارهای مورد نیاز آزاد شود. اموری مثل چک کردن اینستاگرام، چرخیدن در صفحات مجازی، دیدن فیلم های بی محتوا و … قاتلین وقت هستند. گاهی ساعت ها در میان صفحات مجازی گیر می کنید و اصلا هم متوجه نیستید چه مقدار زمان را از دست داده اید.

۱۲-از دیگران در کارهایتان کمک بگیرید.

لازم نیست همه کارها را خودتان انجام دهید. می توانید با محول کردن یک کار به برخی از افراد که توانایی بیشتر دارند، در وقتتان صرفه جویی کنید و به امور دیگران بهتر و کاملتر برسید.

۱۳- نه گفتن را تمرین کنید.

بین انتظارهای دیگران و توانایی خود توازن برقرار کنید. تمرین کنید که در مواقع لزوم به دیگران نه بگویید. وقتی خودتان سر یک پروژه هستید و زمان کمی برای انجام ان دارید، باید بدانید در خواست یک دوست برای همراهی کردن در خرید به ضرر شما منجر می شود. بهتر است نه گفتن را خوب تمرین کنید. زمانی که زمان کافی برای انجام کارهای دیگران، ندارید مسئولیت جدید را بهیچ وجه نپذیرید تا کارهای قبلی را با تاخیر انجام ندهید.

سخن آخر

در آخر با استفاده از یک ضرب المثل چینی که می گوید از آهسته رفتن نترس، از بی حرکت ایستادن بترس سخن را به پایان می برم.

نوشته شده توسط لیلا علی قلی زاده(توکا)