ذهن طبیعی گیاه در میانه‌ی زمستان به یاد تابستان گذشته نیست بلکه متوجه بهاری است که از راه می‌رسد.  “جبران خلیل جبران”

زمستان برای گیاه به مثابه سختی‌ها و دشواری‌هایی است که انسان تحمل می‌کند. بیشتر افراد برای رهایی از این مشکلات به روزهای خوش گذشته پناه می‌برند. به روزهای شیرین و لذت بخشی که در گذشته داشتند، همواره با حسرت از آن روزها یاد می‌کنند بی‌آنکه به این مسئله توجه کنند که همیشه در پی هر سختی روزهای خوش و شاد هم می‌آید به شرط آنکه سختی را تاب بیاورند. اصلن این وعده خداوند است و خداوند بارها در کتاب آسمانی اش گفته است که از وعده‌اش تخطی نمی‌کند.

فَإِنَّ مَعَ ٱلۡعُسۡرِ يُسۡرًا (آیه پنج سوره شرح)

پس، از پى دشوارى آسانى است

گیاهی که شرایط سخت زمستان را تاب می‌آورد، به آمدن بهار امیدوار است اگر به آمدن بهار امیدی نداشت، هیچ گاه نمی‌توانست از زمستان سخت گذر کند.

وقتی زهرا بیمار شد و در بستر بیماری افتاد هیچ‌کداممان نفهمیدیم. فاصله بین بیماری و مرگش آنقدر کم بود که ما حتی او را ندیدیم. بعدها از افرادی که او را در لحظات آخر دیده بودند، شنیدیم که او از سختی زندگی نا‌امید شده بود و امیدی نداشت که زندگی‌اش سر و سامان بگیرد. چون به آمدن بهار امید نداشت، ترجیح داده بود بدون آنکه سختی بیشتری بکشد، خودش را به آغوش مرگ بسپارد.

شاید بهار در این زندگانی نیست. این زندگانی شاید چیزی جز زمستان نیست.” جبران خلیل جبران”

مجموعه جواهری در قصر را خیلی دوست دارم. تنها برنامه‌تلویزیونی است که بدون از دست دادن یک قسمت آن برای بار دوم به تماشایش نشسته‌ام. یکی از دلایلی که باعث شده به این مجموعه تلویزیونی علاقه‌مند باشم، شخصیت یانگوم است که هیچ‌گاه نا‌امید نمی‌شود. در یکی از قسمت‌ها او کودکی را که به آبله دچار شده بود، درمان کرد وقتی از او روش درمانش را پرسیدند گفت که فقط او را به سلامتی امیدوار کرده است و امید باعث نجاتش شده است. امید باعث می‌شود که در سختی‌ها تاب بیاوریم. اگر به دیدن نور امید نداشته باشیم، هیچ‌گاه نمی‌توانیم از شب عبور کنیم.

ذهن طبیعی گیاه بهار پیش‌رو را می‌بیند برای همین زمستان را تاب می‌آورد. اگر قرار باشد به گرمای تابستان گذشته فکر کند، آن را دور و دست نیافتی می‌بیند و زمستان را تاب نمی‌آورد. کاش ما انسان‌ها هم به جای زندگی در گذشته و حسرت آن به بهار پیش رو امیدوار باشیم.

نوشته شده توسط لیلا علی‌قلی زاده